Kwetsbaarheid is een superkracht

Ben ik wel authentiek? Om eerlijk te zijn: ik zou het begot niet weten. Al was het maar omdat ik niet goed weet wat authenticiteit nu precies inhoudt. Oprecht zijn. Trouw aan jezelf blijven. Je houden aan je morele principes. Origineel blijven. Google maar eens op ‘authenticiteit’ en het passeert allemaal de revue.

Sorry, maar mij zegt het allemaal niets. Wat wil dat zeggen, jezelf blijven? Om eerlijk te zijn: ik ben al mijn hele leven op zoek ben naar mezelf. En is dat niet de kern van het leven? Met elke ervaring die we opdoen, ontdekken we een beetje meer hoe we in het leven willen staan. Wie we zijn en willen zijn, evolueert continu. Gelukkig maar, anders zouden we nooit groeien. We krijgen langs alle kanten het advies om onze authentieke zelf te zijn, terwijl we vaak zelf niet altijd goed weten wie we zijn. Dan is het lastig om ‘authentiek’ te zijn.

Daar komt nog eens bij dat we ons anders gedragen in de verschillende rollen die we opnemen. Tegenover mijn kinderen gedraag ik mij anders dan wanneer ik met iemand samenwerk. Ben ik daarom minder authentiek? Ben ik in de ene rol dan minder mezelf dan in de andere?

Om maar te zeggen: authenticiteit is een concept waar ik zelf niet zo veel mee aankan. Niet omdat het niet belangrijk zou zijn, maar omdat ik het moeilijk kan vatten.  

Emoties

Wat voor mij beter werkt, is om eerder te streven naar kwetsbaarheid dan naar authenticiteit. Het zijn geen inwisselbare begrippen, maar er schuilt wel veel authenticiteit in kwetsbaarheid. Op de momenten dat we onze kwetsbaarheid tonen, zetten we ons masker af en schakelen we onze verdedigingsmechanismen uit. We laten nog het meeste van onszelf zien, wanneer we kwetsbaar zijn.

Je kwetsbaar opstellen kan op heel veel verschillende manieren en voor elk van ons zal dat een andere invulling krijgen. In de kern gaat het over delen van onzekerheden, twijfels en de emoties die daaraan vasthangen.

‘Wat gaan ze denken?’

Het voorbije anderhalf jaar ben ik kwetsbaarheid meer beginnen te omarmen. Dat is begonnen met een coachingstraject voor mensen die niet meer weten wat hun rode draad is in hun professionele leven. Alleen het volgen van zo’n traject was voor mij al een grote stap, want daarvoor moest ik tegenover een coach – die ik daarvoor niet kende – erkennen dat ik vastzat. En doorheen dat traject – en dat is nog veel beangstigender – moest ik dat ook erkennen tegenover mensen die ik wél goed kende: familie, vrienden, professionele contacten. Ik werd gestimuleerd om bij hen te polsen naar eigenschappen die ze in mij waardeerden. Ik vroeg hen naar ideeën voor nieuwe professionele uitdagingen. Ik sprak met hen over de twijfels die ik had.

Voor sommige mensen voelt zoiets heel natuurlijk. Bij mij leek elke vezel in mijn lichaam daartegen te protesteren. Ik heb voor mezelf grenzen moeten verleggen. Ik voelde me heel erg kwetsbaar. Want wat gaan al die mensen nu niet van mij denken? Gaat het niet lijken alsof ik helemaal op de dool ben? Gaan mensen waarmee ik werk me nog wel ‘professioneel’ vinden?

Al die twijfels waren uiteindelijk nergens voor nodig. Ik heb veel gehad aan die gesprekken, het heeft me nieuwe inzichten en ideeën gegeven, het heeft nieuwe opdrachten opgeleverd en het heeft me gestimuleerd om mijn horizon te verbreden. En dat proces is nog volop aan de gang, maar het is wel op gang gekomen vanuit een hele kwetsbare opstelling.

Kwetsbaarheid wringt

Kwetsbaarheid is lastig. Je kwetsbaar opstellen wringt altijd. Je lichaam protesteert, terwijl een venijnig stemmetje in je hoofd zegt: ‘zou je dit wel doen?’ Kwetsbaarheid voelt ongemakkelijk en liefst van al gaan we dat uit de weg. Maar de keren dat je die twijfels toch aan de kant schuift en de moed bijeenraapt om jouw kwetsbaarheid te tonen, dat zijn de momenten dat je heel authentiek bent.

Dat is ook het ogenblik waarop je de persoon aan de andere kant uitnodigt om zich kwetsbaar op te stellen. Want daar draait het natuurlijk om. Je toont geen kwetsbaarheid om te zeggen: ‘hé, kijk nu toch eens naar mij.’ Je doet het net om die diepere connectie te kunnen maken. Twee mensen die zich kwetsbaar opstellen, laten allebei de muren om zich heen zakken. Dan wordt het ineens echt. Dan gaan de gesprekken over iets wezenlijks. 

Superkracht

Je kwetsbaar opstellen is niet hetzelfde als alles delen op de socials. Al jouw twijfels en diepste zielenroerselen gooi je ook niet te grabbel tegenover de eerste de beste voorbijganger op straat. Kwetsbaarheid toon je tegenover mensen die je vertrouwt en die dat ook verdienen.

Zelf doe ik het al wat vaker, persoonlijke overtuigingen en emoties delen op de socials (enfin, in mijn geval is dat enkel LinkedIn). Ik doe het omdat ik mijn onzekerheden en twijfels al wat vaker durf delen met de mensen in mijn directe omgeving. In het echt. Daar tank ik zelfvertrouwen om daarover pakweg een blog te schrijven en dat te delen op de socials met mensen die ik minder goed ken.

Dat blijft een drempel. En dat is een goed teken. Kwetsbaarheid moet altijd een beetje ongemakkelijk zijn. Dan is het echt. Maar dan moeten we het zelf wel toelaten. De kwetsbaarheid van anderen vinden we moedig. Bij onszelf vinden we het een zwakte. Nochtans is het net het omgekeerde: een superkracht.